( Ἕνα ἀπόσπασμα
- Ἀληθινό γεγονός )
Ἀκούστηκε τὸ κλειδὶ στὴν ἐξώπορτα, ἀργά, βαριὰ ξεκλείδωσε, ἐκεῖνος ἐπέστρεψε σπίτι... Ἤ ὀρθότερα
"τὸν ἐπέστρεψαν καιρό πρίν" (ἀποστρατεία ?!) γιὰ νὰ
κάνουν ἐνδεχομένως ἐλεύθερα
τὶς "δουλειές" τους ; Βλέπεις, σὲ
κάποιες κρίσιμες θέσεις, σὲ κάποιες κρίσιμες ὧρες,
χρήσιμοι εἶναι μόνον ὅσοι
ἐξυπηρετοῦν τὸ
"ὑπερσύστημα", μόνον ὅσοι
εἶναι ἕτοιμοι
γιὰ τὴν
δουλικὴ ἐφαρμογὴ τῶν
σχεδίων τῶν… γνωστῶν-ἀγνώστων.
Ἡ
γυναίκα του, πιστή σύντροφος σὲ ὅλα,
τὸν πλησιάζει ἀπαλά
- πόσο καλά τόν γνώριζε - νοιώθει τὸν ἀπερίγραπτο
πόνο του, ψυχικὸ καὶ
σωματικό, αὐτὸν
ποὺ μόνον Ἕλληνας
Ἀξιωματικὸς
μπορεῖ νὰ
νοιώση καὶ σὰν νὰ
μιλοῦν μὲ τὰ
μάτια, χωρὶς ἦχο
κι ὅμως αὐτὴ ἡ ἡσυχία...
αὐτὴ ἡ ἡσυχία
θαρρεῖς ἔσπαγε
τὰ αὐτιά
: "Τί ;" σὰν νὰ τὸν
ρώτησε... "Προδοσία" σὰν νὰ ἀπήντησε...
Μὲ ὅση
δύναμη εἶχε, βγάζει τὸ
χιτώνιο, περπατᾶ μὲ
μικρὰ βήματα καὶ πρὶν
καλὰ-καλὰ
φθάσει στὸ σαλόνι, κάπου λίγο γιὰ νὰ
κάτση, ξεπροβάλλει ἀπὸ τὸ
παιδικὸ δωμάτιο τὸ
μικρότερο παιδί του, τό κορίτσι του, ἦταν
ἐκεῖ, τὰ εἶδε ὅλα
- πλάστηκε ἕως τὰ
σήμερα ἡ ψυχὴ
του ἀπό τὰ
βουβὰ πρόσωπα τῶν
γονιῶν του - ξεπροβάλλει καὶ
τρέχει ἐπάνω του, δυνατὰ τὸν ἀγκαλιάζει
μὲ τὰ
μικρά του χέρια καὶ τοῦ
λέει : "Θὰ νικήσουμε, θὰ δῆτε.
Κι ἂν ὄχι
τώρα, κάποτε θὰ νικήσουμε ! Ἀφοῦ
πάντα στό τέλος νικᾶμε !"
Μέ χαρακτηριστικά προσώπου,
βαθιά χαραγμένα στό δέρμα πάνω, κοίταξε ὁ
πατέρας τήν μικρή του, τήν φίλησε στοργικὰ κ ἁπλὰ ἡ
μάνα ψιθυριστὰ ἐπανέλαβε,
μέ τήν κρυφή της ἐλπίδα στήν Παναγιά μας :
"Ναί, παιδί μου, πάντα στὸ τέλος νικᾶμε.
Ἔτσι γίνεται."
Στὶς ὧρες
ποὺ ἀκολούθησαν
στὸ πατρικὸ ἀκούγονταν
μόνον τά σταθερά χτυπήματα ἀπὸ τὸ ἐκκρεμές,
σημάδι πὼς ὁ
χρόνος κυλοῦσε, ἡ ζωὴ
προχωροῦσε… ὡστόσο
σέ κάποια ἑλληνικὰ
χώματα ὄχι γιὰ ὅλους
! "Δὲν πρέπει νά ξεχάσω",
σκέφτηκε ἡ μικρή !
Καί "δέν ξεχνῶ"
.-
© Filopoli.gr
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"