(FB) Σκέψεις Νὸ 14 © Filopoli.gr :
Προσευχὴ τοῦ Ἕλληνα...
Καὶ κάποια στιγμὴ πᾶς νὰ ξεκουραστῆς, ἀνακτώντας δυνάμεις γιὰ τὴν ἑπόμενη μέρα, ἀγώνας συνεχής κι ἐπίμονος... Ἐπίπονος συνάμα μὰ καὶ στοχευμένος.
Βρίσκουνε εὐκαιρία οἱ πολλὲς διαδρομὲς τοῦ μυαλοῦ καὶ
συντονίζονται, θαρρεῖς κι ὅλες, μιὰ-μιὰ καὶ μὲ τὴν σειρά τους, ξέρουν νὰ δείχνουν τὴν πορεία τους, ἔτσι, ἀπὸ μόνες τους. Οἱ προτεραιότητες ταξινομοῦνται, μ΄ἕναν μοναδικὸ τρόπο, μέσα στὴν δύναμη τῆς ἡσυχίας. Ἐκεῖ, ὅπου δὲν ἀκούγεται ὁ πανικὸς τῶν εἰδήσεων, τὰ ξέφρενα τραγούδια, οἱ ψυχοφθόροι καβγάδες τῶν γειτόνων, τὰ μάταια μοιρολόγια μιᾶς χαμένης - δῆθεν - ἀγάπης, ἀλλὰ παράλληλα κι ἐκεῖ ὁπού λίγο ἠρεμεῖ τὸ ἀπόλυτα ρεαλιστικὸ δάκρυ τοῦ πατέρα "νὰ΄χω ὑγεία νὰ φέρω κι αὔριο μεροκάματο" ἤ κι αὐτή ἡ ἀγωνία τῆς μητέρας "ἃς γίνει κάτι νὰ΄ναι καλό το μέλλον τῶν παιδιῶν μου".
συντονίζονται, θαρρεῖς κι ὅλες, μιὰ-μιὰ καὶ μὲ τὴν σειρά τους, ξέρουν νὰ δείχνουν τὴν πορεία τους, ἔτσι, ἀπὸ μόνες τους. Οἱ προτεραιότητες ταξινομοῦνται, μ΄ἕναν μοναδικὸ τρόπο, μέσα στὴν δύναμη τῆς ἡσυχίας. Ἐκεῖ, ὅπου δὲν ἀκούγεται ὁ πανικὸς τῶν εἰδήσεων, τὰ ξέφρενα τραγούδια, οἱ ψυχοφθόροι καβγάδες τῶν γειτόνων, τὰ μάταια μοιρολόγια μιᾶς χαμένης - δῆθεν - ἀγάπης, ἀλλὰ παράλληλα κι ἐκεῖ ὁπού λίγο ἠρεμεῖ τὸ ἀπόλυτα ρεαλιστικὸ δάκρυ τοῦ πατέρα "νὰ΄χω ὑγεία νὰ φέρω κι αὔριο μεροκάματο" ἤ κι αὐτή ἡ ἀγωνία τῆς μητέρας "ἃς γίνει κάτι νὰ΄ναι καλό το μέλλον τῶν παιδιῶν μου".
Τελικῶς, ἔχει πολλὰ νὰ σοῦ δώση ἡ βραδυνή ἡσυχία. Ἴσως βέβαια δυστυχῶς συχνὰ καὶ πολλὰ νὰ σοῦ κλέψη.
Καὶ μέσα σὲ αὐτὸ τὸ περίεργο παιχνίδι τῶν νευρώνων κι ἐνῶ ἀνθρωπίνως νομίζεις πὼς τακτοποιήθηκαν ὅλα τέλος πάντων, ἔρχεται ἡ προσευχή, ἡ ἀρχέγονη αὐτή διάθεση νὰ ἐπικοινωνήσης μὲ Τὸν Δημιουργό σου, νοιώθοντας πὼς χωρὶς αὐτὴν πάντα κάτι λείπει. Νὰ Τοῦ ὑποσχεθῆς πὼς ἐσὺ ἀπὸ τὴν μεριὰ σου θὰ κάνης ὅσα μπορεῖς... Νὰ Τὸν παρακαλέσης, ὅμως, πὼς δὲν μπορεῖς χωρὶς Ἐκεῖνον... Νὰ Τοῦ πῆς πὼς Τὸν ἀγαπᾶς καὶ Τὸν ἐμπιστεύεσαι... Νὰ Τοῦ πῆς... Νὰ Τοῦ πῆς... Καὶ γίνεται μεμιᾶς ἡ προσευχὴ ὀξυγόνο καὶ μπαίνουν στὸ περιθώριο τὰ προηγούμενα ὀργανογράμματα κι ὅλες οἱ ἀγωνίες... Νοιώθεις πὼς ναί, δὲν εἶσαι μόνος.. Τί κι ἂν τὸ ξεχνᾶς στὸ τρεχοβολητό τῆς μέρας... Καὶ ἀνασαίνεις, γιὰ σένα λίγο ἀνασαίνεις...
Ὅμως, ἕνα βάρος μένει : "Θεέ μου, ἡ πατρίδα μου, ἡ πατρίδα μου Θεέ μου... Εἶναι ἡ μάνα μου κι ὁ πατέρας μου μαζί... Εἶναι τὸ χῶμα ποὺ μὲ γέννησε, εἶναι ἡ γῆς ποὺ θὰ γεννήση κι ἄλλους, εἶναι ἡ γῆς ποὺ στήν ἀγκαλιά της φιλοξενεῖ γενιὲς καὶ γενιὲς πρὶν ἀπὸ μένα... Σὲ ἐκλιπαρῶ, Χριστέ μου, πάρε μακρυά τὰ δαιμόνια ποὺ σὰν ἄλλοι δεσμῶτες τὴν βασανίζουν κάθε λεπτό τῆς μέρας... Δὲν τὸ ἀντέχει ἡ ψυχή μου νὰ΄ναι σκλαβωμένη στὰ εἴδωλα, ἔμψυχα καὶ ἄψυχα, ποὺ ὅμως τό ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο δείχνουν πόσο ἀπατηλὰ ησαν... Ἡ δική μου εὐτυχία δὲν λογιέται χωρὶς λεύτερη πατρίδα... Θεέ μου, τὴν πατρίδα μου, τὴν πατρίδα μου Θεέ μου.." !FB-Σκέψεις Νὸ 14 © Filopoli.gr