Ελευθερία. Το υπέρτατο αγαθό, στο όνομα του οποίου χιλιάδες παλικάρια έδωσαν τη ζωή τους. Κανένας από όσους τους έχει χαριστεί, δεν έχει σκεφτεί τις θυσίες αυτών που του επέτρεψαν να γεννηθεί σε ένα κόσμο που έπνεε αέρας Ελευθερίας.
«Η λευτεριά κερδίζεται με το σπαθί του σκλάβου» είχε πει κάποτε κάποιος
σπουδαίος άνθρωπος, που τέτοια μέρα πριν 45 χρόνια αποδημούσεν εις Κύριον, γνωρίζοντας μέσα του ότι έδωσε την ευκαιρία σε μια ξεχασμένη κουκκίδα πάνω στο χάρτη να ζήσει Ελεύθερη, μακριά από δυνάστες και βασίλισσες δολοφόνους. Και ας την χαράμισαν μετά. Έφυγε γνωρίζοντας ότι έδωσε σε ένα λαό το «σπαθί» για να κερδίσει τη Λευτεριά. Με την πυγμή και το σθένος που διέθετε μετέτρεψε μερικά φτωχά παλληκάρια σε άγρια θηρία έτοιμα να παλέψουν με τη φωτιά. Μόνο με το μυαλό του, έκανε ολόκληρους στρατηγούς του Βρετανικού στρατού με δεκάδες παράσημα και νίκες στο παρελθόν, να σπάζουν το κεφάλι τους για το πώς θα σταματήσουν μια χούφτα αμούστακα αγροτόπαιδα που πάλευαν για την Ελευθερία τους. Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής θυσίασε τα πάντα για να υλοποιήσει αυτό που πίστευε. Αγαπούσε την Ελλάδα και πίστευε στην ψυχή του Έλληνα. Πολέμησε στη Μικρά Ασία, στο αλβανικό μέτωπο, κατά την διάρκεια της κατοχής και για το τέλος άφησε τα βουνά της πολυαγαπημένης του Κύπρου. Που τα τίμησε με τις πατημασιές του ιδίου και των συναγωνιστών του. Που τα απελευθέρωσε από τους εγγλέζους γιατί δεν άντεχε να τα βλέπει σκλαβωμένα. Ευχαριστούμε Αρχηγέ γιατί μετουσίωσες την αγνή αγάπη σου για την πατρίδα σε πράξεις. Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε το έργο σου για να απελευθερώσουμε την Κερύνεια, την Μόρφου, την Αμμόχωστο και κάθε Ελληνική πατρίδα.
σπουδαίος άνθρωπος, που τέτοια μέρα πριν 45 χρόνια αποδημούσεν εις Κύριον, γνωρίζοντας μέσα του ότι έδωσε την ευκαιρία σε μια ξεχασμένη κουκκίδα πάνω στο χάρτη να ζήσει Ελεύθερη, μακριά από δυνάστες και βασίλισσες δολοφόνους. Και ας την χαράμισαν μετά. Έφυγε γνωρίζοντας ότι έδωσε σε ένα λαό το «σπαθί» για να κερδίσει τη Λευτεριά. Με την πυγμή και το σθένος που διέθετε μετέτρεψε μερικά φτωχά παλληκάρια σε άγρια θηρία έτοιμα να παλέψουν με τη φωτιά. Μόνο με το μυαλό του, έκανε ολόκληρους στρατηγούς του Βρετανικού στρατού με δεκάδες παράσημα και νίκες στο παρελθόν, να σπάζουν το κεφάλι τους για το πώς θα σταματήσουν μια χούφτα αμούστακα αγροτόπαιδα που πάλευαν για την Ελευθερία τους. Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής θυσίασε τα πάντα για να υλοποιήσει αυτό που πίστευε. Αγαπούσε την Ελλάδα και πίστευε στην ψυχή του Έλληνα. Πολέμησε στη Μικρά Ασία, στο αλβανικό μέτωπο, κατά την διάρκεια της κατοχής και για το τέλος άφησε τα βουνά της πολυαγαπημένης του Κύπρου. Που τα τίμησε με τις πατημασιές του ιδίου και των συναγωνιστών του. Που τα απελευθέρωσε από τους εγγλέζους γιατί δεν άντεχε να τα βλέπει σκλαβωμένα. Ευχαριστούμε Αρχηγέ γιατί μετουσίωσες την αγνή αγάπη σου για την πατρίδα σε πράξεις. Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε το έργο σου για να απελευθερώσουμε την Κερύνεια, την Μόρφου, την Αμμόχωστο και κάθε Ελληνική πατρίδα.
«Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, μόνος σου παρ’ την αν μπορείς, αλλιώς δεν την αξίζεις»
ΚΛΙΚ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τα παιδικά του χρόνια
Ο ίδιος γράφει για την παιδική του ηλικία :
“ Αι πρώται παιδικαί αναμνήσεις μου, παραμένουν ζωηρώς συνυφασμέναι με λαμπράς ιεροτελεστίας μεσα εις τον διακεκοσμημένον από θαυμάσιας Βυζαντινάς τοιχογραφίας ναόν της Παναγίας της γενέτειρας μου κωμοπόλεως του Τρικώμου. Ενθυμούμαι με συγκίνησιν το βαθύ θρησκευτικό αίσθημα, το οποίον κατέκλυζε την καρδίαν μου, την ακαθόριστον έννοιαν της προσπελάσεως του θείου, ήτις ως εχέγγυον πίστεως και ελπίδος, έφθανεν από τα βάθη των αιώνων μεσα από τα διαδοχικάς γενεάς των προγόνων μου και έδιδε νόημα εις την ζωήν μου και περιεχόμενον και σκοπόν εις τας πράξεις μου,”
Και συνεχίζει :
“ ουδέποτε θα λησμονήσω τα σεβάσμια πρόσωπα των ταπεινών αγροτών, οι οποίοι με κατάνυξιν παρηκολούθουν τότε την θείαν λειτουργίαν και με ευλάβειαν εχάρασσον δια της χειρός των επί του στήθους των, το σημείον του τιμίου σταυρού. Υπήρχεν εις τα πρόσωπα αυτά, τα οποία τόσον πολύ ωμοίαζον με τας μορφάς των τοιχογραφιών του ναού, όλη η εγκαρτέρησις, αλλά και όλος ο βουβός πόνος του Κυπριακού λαού, ενός λαόύ, ο οποίος υπέστη μυρίας δοκιμασίας από τους παντοίους κατακτητάς του, χωρίς ομως να υποδουλωθεή ψυχικώς και να υποκύψη. Υπήρχεν εις τα πρόσωπα αυτά η έκφρασις εκείνη της γαλήνης, την οποίαν συνήθως αποτυπώνει η βαθειά προς τον θεόν πίστις και η προσήλωσις εις τα εθνικά ιδεώδη. ”
