Το διαδίκτυο κατακλείστηκε τα τελευταια χρονια από chain-mails (αλυσσιδωτά μηνύματα) που διασπείρουν κατάλογο όλων των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων που αναφέρει δίπλα στο όνομά τους την υποτιθέμενη χώρα καταγωγής τους…
Σύμφωνα με τον κατάλογο αυτό μόνο η Αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία ήταν Ελληνίδα!!!…
Οι υπόλοιποι αναφέρονται ως δήθεν Ιλλυριοί, Σλάβοι (ακόμα και σε εποχή που οι Σλάβοι δεν είχαν εμφανιστεί στην Βαλκανική), Βούλγαροι, Αρμένιοι, Φρύγες, Ίβηρες κλπ
Ήταν όμως έτσι τα πράγματα?
Επειδή στα μηνύματα δεν αναφέρεται η πηγή του καταλόγου αυτού, ενημερώνω ότι προέρχεται από ιστοσελίδα ακραίου κόμματος Βούλγαρων που έχουν αλυτρωτικές βλέψεις κατά της Μακεδονίας και της Θράκης μας…
Μάλιστα το συγκεκριμένο site αναμασά παλαιότερο προπαγανδιστικό υλικό άλλης ιστοσελίδας η οποία χρηματοδοτείται από
τη Μ.Ι.Τ. (Τουρκική Μυστική Υπηρεσία)…
Και – ω τι σύμπτωση – το ίδιο ακριβώς κείμενο το βρίσκουμε αυτολεξεί αναρτημένο σε προπαγανδιστικού περιεχομένου ιστοσελίδα Σκοπιανών...
Και τώρα περιληπτικά ο αντίλογος για ποιό λόγο δεν στέκει η άθλια προπαγάνδα τριών επίμονων εχθρών μας σε βάρος 11 και πλέον αιώνων μεσαιωνικής ιστορίας της Φυλής μας που προηγήθηκαν της επαναστάσεως του 1821:
Α) Ποιά ήταν στην πραγματικότητα η καταγωγή των Ρωμαίων?
Μια από τις πρώτες και πιο ακριβείς ιστορικές καταγραφές και ίσως από τις πλησιέστερες σε εκείνη την εποχή ανάγεται στον 1ο μ.Χ. αι. και βέβαια δεν προέρχεται ούτε από Βούλγαρο, ούτε από Τούρκο, ούτε από Σκοπιανό ιστορικό, δεδομένου ότι ακόμα δεν είχαν μετακινηθεί προς την Ευρώπη, ενώ στις Μογγολικές στέπες όπου ζούσαν ως νομάδες σε ημιαγρία κατάσταση είχαν άλλου είδους ενδιαφέροντα και ανησυχίες…
Η πηγή στην οποία αναφέρομαι δεν είναι άλλος από τον διασημότερο ίσως Έλληνα ιστορικό (και όχι μόνο) Πλούταρχο, ο οποίος υπήρξε ένας εκ των σημαντικοτέρων ιστορικών συγγραφέων και βιογράφων της εποχής του, ενώ διετέλεσε μεταξύ άλλων και Αρχιερεύς του Μαντείου των Δελφών.
Ο Πλούταρχος έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη (τουλάχιστον από το 80 – 90 μ.Χ.) όπου μετείχε στον δημόσιο βίο και δημιούργησε σχέσεις με επιφανείς Ρωμαίους, που επισφραγίστηκαν με την παραχώρηση σ’ αυτόν τόσο του τίτλου του Ρωμαίου πολίτη όσο και δημοσίων αξιωμάτων.
Γνώριζε επομένως εξ ιδίας αντιλήψεως σημαντικές πληροφορίες που προέρχονταν από την ίδια την Ρωμαϊκή Αριστοκρατία εκείνης της εποχής και τις οποίες περιέλαβε στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι/Ρωμύλος».
Σύμφωνα με αυτές οι Ρωμαίοι κατάγονται:
1. Από το προελληνικό φύλο των Πελασγών, οι οποίοι αφού πλανήθηκαν στους περισσοτέρους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσοτέρους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό και ονόμασαν έτσι την πόλη από τη ρώμη των όπλων τους.
2. Από την Τρωάδα (Ιωνίδα) Ρώμη, η οποία διακρινόταν για τη γενιά και για τη φρόνησή της και πρότεινε στους Τρώες πρόσφυγες να κάψουν τα πλοία τους με τα οποία έφθασαν στην Τυρρηνία και ορμίστηκαν στον Θρύμβη ποταμό, προκειμένου να εγκατασταθούν στο Παλλάντιο αντί να συνεχίσουν να περιπλανώνται. Επειδή η χώρα ήταν εύφορη και οι γειτονικοί λαοί τους δέχονταν καλά, πρόσφεραν στη Ρώμη τιμές, ενώ έδωσαν στην πόλη το όνομά της.
3. Από τη Ρώμη, τη θυγατέρα του Τηλέφου, υιού του Ηρακλή και της Λευκαρίας (σ.σ. ετυμολ. εκ των Λευκής + Αρίας), που παντρεύτηκε τον Τρώα (Ίωνα) Αινεία, ή τον υιό του Ασκάνιο.
4. Από τον υιό του Οδυσσέως και της Κίρκης Ρωμανό.
5. Από τον Ρώμο, υιό του Ημαθίωνος, τον οποίο απέστειλε ο Διομήδης.
6. Από τον Ρωμύλο, υιό του Αινεία και της Δεξιθέας του Φόρβαντος.
7. Από τη Ρώμη, θυγατέρα της Τρωάδος (Ιωνίδος) Δεξιθέας η οποία παντρεύτηκε τον Λατίνο, υιό του Τηλεμάχου και έτεξε τον Ρωμύλο.
8. Από την Αιμυλία, θυγατέρα του Τρώος (Ίωνος) Αινείου και της Λαβινίας η οποία παντρεύτηκε τον Άρη.
9. Από τον Αρκάδα Εύανδρο, σύζυγο της φοιβικής μάντισσας Νικοστράτης που αποκλήθηκε «Κάρμεντα», λέξη η οποία ετυμολογείται εκ του «καρήρε» που σημαίνει στερούμαι και «μέντεμ» που σημαίνει νους, επειδή χρησμοδοτούσε με έμμετρα έπη στερούμενη το νου της από ενθουσιασμό (σ.σ. δηλ. μετέχουσα της θείας ουσίας).
Συμπερασματικώς όλες οι προεκτεθείσες εκδοχές καταλήγουν σε δύο κοινά σημεία τομής μεταξύ τους:
Την ίδρυση της Ρώμης ως Ελληνικής πόλεως/αποικίας, καθώς και την φυλετικώς Ελληνική καταγωγή των Ρωμαίων !!
Προς επίρρωσιν ο Πλούταρχος, αναφερόμενος στην εποχή του Ρωμύλου, μνημονεύει επιπλέον και την σημαντική πληροφορία ότι «ακόμα τότε οι ιταλικές λέξεις δεν είχαν κυριαρχήσει στις Ελληνικές» και γι’ αυτό είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα εφορμήσεως «Ταλασία», που χρησιμοποίησαν οι Ρωμαίοι κατά την αρπαγή των Σαβίνων, η οποία είναι λέξη Ελληνική και σημαίνει «Γνέσιμο μαλλιών»!!!…
Άς μην ξεχνάμε επίσης ότι η λατινική γλώσσα είναι απολύτως Ελληνικής προελεύσεως επειδή προέρχεται από το αλφάβητο των αρχαίων Ευβοαίων που εποίκισαν τη Ρώμη.
Β) Σύμφωνα με τη Βυζαντινή νομοθεσία και εθιμοτυπία ο Βυζαντινός Αυτοκράτωρ έπρεπε να εκλεγεί από τη Σύγκλητο, να ανακηρυχθεί από τις Σχολές του Παλατίου (Ανακτορική Φρουρά) και να χρισθεί από τον Πατριάρχη.
Για να εκλεγεί όμως κάποιος ως Αυτοκράτωρ από τη Σύγκλητο που την αποτελούσαν οι εκλεγμένοι ως Άριστοι μεταξύ των Βυζαντινών Ευγενών, έπρεπε να είναι μέλος αυτής, δηλ. να είναι Συγκλητικός.
Γεννάται επομένως το ερώτημα εάν η «orrigo (καταγωγή)» αποτελούσε μια εκ των προϋποθέσεων για την «εναρίθμηση» στη Σύγκλητο κάποιου που είχε ανέλθει αξιοκρατικώς και ευδοκίμως την ιεραρχική κλίμακα Ευγενείας της Αυτοκρατορίας.
Η απάντηση είναι ΝΑΙ!!!
Ο υποψήφιος Συγκλητικός έπρεπε να κατάγεται από ένα εκ των πρώτων Γενών (Οίκων) που ίδρυσαν τη Σύγκλητο της Αρχαίας Ρώμης, απόγονοι των οποίων ακολούθησαν τον Μεγάλο Κωνσταντίνο στην Νέα Ρώμη, δηλ. στην Κωνσταντινούπολη για να αποτελέσουν τη Σύγκλητο της νεοσύστατης Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας).
Ποια ήταν όμως η φυλετική σύσταση αυτών των πρώτων Συγκλητικών Γενών?
Ο Βυζαντινολόγος Καθηγητής του Α.Π.Θ. X Ι. Ρωμανίδης στο έργο του «Ρωμηοσύνη» αναφερόμενος σε διάφορες πηγές εκείνης της εποχής συνοψίζει την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μέσα σε λίγες γραμμές:
«Το 500 π.Χ. (στη Ρώμη) υπήρχαν περίπου 50 Ρωμαϊκά Γένη και σε κάθε ένα από αυτά ηγείτο ένας Πατρίκιος, μέλος της Συγκλήτου.
Αντιμέτωπος με την επανάσταση των υποτακτικών, η Σύγκλητος, το 450 π.X. έστειλε αντιπροσωπία στην Αθήνα προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημα.
Το αποτέλεσμα ήταν «Ο Κώδιξ των 12 Δέλτων», ο οποίος (μεταξύ άλλων) απαγόρευε τον γάμο μεταξύ των Κυρίων (δηλ. των μελών των Συγκλητικών Γενών) και του υπολοίπου πληθυσμού της Ρώμης, δηλ. μεταξύ εκείνων οι οποίοι είχαν Ελληνική προέλευση και εκείνων οι οποίοι δεν είχαν.
Οι Κύριοι (Κυροί/Κούριοι/Κουρήτες, όπως προσφωνούνταν οι Συγκλητικοί) έπρεπε να παραμείνουν μια καθαρά (Ελληνική) φυλή, ώστε οι προστασίες να λαμβάνονται σωστά και να δίδονται σωστές απαντήσεις από τους θεούς όταν αποφασίζουν επάνω σε νομικά, κοινωνικά και ειδικώς σε στρατιωτικά θέματα».
Αξίζει επίσης να υπενθυμίσω ότι αυτός ο νόμος περί αμιγώς Ελληνικής φυλετικής καθαρότητας των Συγκλητικών – από τις τάξεις των οποίων εξελέγετο ο εκάστοτε Βυζαντινός Αυτοκράτωρ – και μάλιστα επί ποινήι εκπτώσεως των κληρονομικών Συγκλητικών προνομίων των απορρεόντων εκ της καταγωγής τους, διατηρήθηκε μέχρι την άλωση της Βασιλεύουσας το 1453, αναβίωσε με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 (της οποίας ηγήθηκε ο Συγκλητικής καταγωγής «Επίτροπος», δηλ. Βυζαντινός Αντιβασιλεύς Αλέξανδρος Υψηλάντης) και αποτελούσε επίσημο νόμο του Ελληνικού κράτους μέχρι το 1946 που τελικώς καταργήθηκε!!!…
Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε ενδεικτικώς και κάποιες ιδιοχείρως καταγεγραμμένες απόψεις χαρακτηριστικών κορυφαίων εκπροσώπων των Συγκλητικών Τάξεων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (ένας εκ των οποίων μάλιστα διετέλεσε και ιδιαιτέρως επιτυχημένος Αυτοκράτωρ) για να διαπιστώσουμε εάν είχαν ή δεν είχαν Συνείδηση της Ελληνικής καταγωγής τους:
«…τα ΜΕΝ εώα έθνη διδόασι τιμήν τω Βασιλεί ΩΣ ΔΙΑΔΟΧΩ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ
ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, τα δ’ αυ εσπέρια ως του Μεγάλου Κωνσταντίνου διαδόχω.
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΜΕΝ ΤΟΥΤΩΝ ΟΥΤΩΣ».
(Δηλ.:»…τα ΜΕΝ ανατολικά έθνη τιμούν τον Βασιλιά ΩΣ ΔΙΑΔΟΧΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ
ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ενώ τα δυτικά ως διάδοχο του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ, ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ»).
Ενδοξότατος και Μεγαλοπρεπέστατος Ιλλούστριος Άρχων Κυρ Γεώργιος, Σοφότατος Κουροπαλάτης
(= Αυλάρχης της Αυλής των Παλαιολόγων) ο Κωδινός («Περί των Οφφικιαλίων του Παλατίου Κωνσταντινουπόλεως και των
Οφφικίων της Μεγάλης Εκκλησίας», 14ος αι.).
«..Εισίν από της γενεάς των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται, οίτινες βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν.»
(Δηλ.: «Κατάγονται από τη γενιά των παλαιοτέρων Ρωμαίων, που μέχρι και σήμερα από τους ντόπιους Έλληνες ονομάζονται, οι οποίοι από την βάπτισή τους έγιναν Χριστιανοί»).
Κύρις Κωνσταντίνος Ζ΄ Φιλόχριστος και εν Αυτώι Τωι Χριστώι τωι Αιωνίωι Βασιλεί Βασιλεύς (Μακεδών) ο Πορφυρογέννητος («De Administrando Imperio», 10ος αι.).
«…Και εις εν συντιθέμεναι και την παλαιάν εκείνην ευμήκη τε και λίαν ευσωματούσαν την Ρωμαϊκήν αρχήν αύθις απαρτίζουσαι και αποπληρούσαι και καινίζουσαι…και σιωπήσαι μοι δοκώ τότε δη νίκας τοσαύτας κατ’ εχθρών Ιταλών τε και των άλλων, οι τη συγχύσει πρώην των όλων της ηγεμονίας πραγμάτων επαναστάντες, αρχάς τινας εαυτοίς…κατεδημιούργησαν…» .
(Δηλ. «…Έτσι όλα μαζί δημιούργησαν ξανά το αρχαίο εκείνο, μεγάλο και εύρωστο ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, αλώβητο και ανανεωμένο…Νομίζω ότι πρέπει να μην αναφέρω τις τόσες νίκες της εποχής εκείνης ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ, εκμεταλλευόμενοι την συνολική κατάρευση της αυτοκρατοριας μας, είχαν αποστατήσει προηγουμένως και ΕΙΧAΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗ…»).
Ενδοξότατος και Μεγαλοπρεπέστατος Ιλλούστριος Άρχων Κυρ Θεόδωρος, Μέγας Λογοθέτης (= Πρωθυπουργός) και μετέπειτα μοναχός, ο Μετοχίτης («Βασιλικός Πρώτος», c. 1294).
Θεωρώ επίσης περιττό να αναφερθώ στην τελευταία δημηγορία του Δευτέρου Λεωνίδου, Εθνομάρτυρος και τελευταίου Έλληνος Αυτοκράτορος στην οποία μεταξύ άλλων περιέχεται και η περίφημη και ιστορικώς καταγεγραμμένη ρήση του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ του Παλαιολόγου «Πολεμείστε σαν Έλληνες» με την οποία εμψύχωνε τους τελευταίους υπερασπιστές της Βασιλίδος των Πόλεων…
Δεν είπε πολεμείστε σαν …Σέρβοι, Βούλγαροι, Σλάβοι, Αλβανοί, Γεωργιανοί, Ισπανοί, Ιρανοί, Αρμένιοι κλπ!!!… όπως προσπαθεί να μας πείσει η …χαριτωμένη Βουλγαροσκοπιανή προπαγάνδα της Μ.Ι.Τ. …
Επίσης ο πάπας κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, από εμάς ζήτησε συγγνώμη για τα εγκλήματα των Λατίνων κατά την πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας το 1204.
Δεν ζήτησε συγγνώμη ούτε από τους Σέρβους, ούτε από τους Αρμένιους, ούτε από τους Ίβηρες, ούτε από τους Πέρσες, ούτε από τους Βουλγάρους, ούτε από τους Σκο(ρ)πιανούς, ούτε από τους Αλβανούς, ούτε από τους Ισπανούς, ούτε από τους Τούρκους, ούτε από τους Ιταλορωμαίους…
Γιατί άραγε?
Κι εμείς οι …εθνικώς υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες τι λέμε σήμερα?
Αποποιούμαστε 11 και πλέον αιώνες Ελληνικής μεσαιωνικής ιστορίας επειδή κάποιο μας έπεισαν ότι το 1821 έγινε …παρθενογένεση του Ελληνικού Έθνους που συνέστησε εκ του μηδενός το σύγχρονο Ελληνικό κράτος (τρομάρα του)!!!…
Κι ας έγραφε ο φουκαράς ο Γέρος του Μοριά, Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (και συμπέθερος του Συγκλητικού Οίκου των Μεταξά της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας) στα απομνημονεύματά του:
«Δεν εκάμαμε ποτέ συμβιβασμό με τους Τούρκους.
Άλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζήσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά.
Ο Βασιλιάς μας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εσκοτώθη, δεν έκαμε καμμιά συνθήκη με τους Τούρκους.
Η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν ανυπόταχτα.
Η φρουρά του είναι οι Κλέφτες και τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα Βουνά».
Κι ας έγραφε ο ταλαίπωρος ο Ιωάννης Βαλεντίνος Ανδρέας στα Ροδοσταυρικά του Μανιφέστα για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία:
«Στην Πολιτεία (= Πλατωνική και Αριστοτελική Αξιο/Αριστο/κρατική Δημοκρατία) αναγνωρίζουμε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Τετάρτη Μοναρχία (= Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, δηλ. Βυζαντινή Αυτοκρατορία) για δική μας Χριστιανική ηγεσία».
(«Fama Fraternitatis», 1614).
«Καταδικάζουμε την Ανατολή και την Δύση, εννοώντας τον Πάπα και τον Μωάμεθ, ως βλάσφημους εναντίον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και με καλή θέληση προσφέρουμε και παρουσιάζουμε στον επικεφαλής της Ρωμανικής Αυτοκρατορίας (= Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) τις προσευχές μας, τα μυστικά μας και τους μεγάλους θησαυρούς μας από Χρυσό».
(«Confessio Fraternitatis», 1615).
Παραφράζοντας το «Αιδώς Αργείοι», επίτρέψτε μου από ιερή (όχι θρησκευτική) Ελληνική αγανάκτηση να αναφωνήσω:
ΑΙΔΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΣΤΕ ΑΘΕΛΑ ΣΑΣ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣΚΟΠΙΑΝΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΗΣ Μ.Ι.Τ.!!!
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου, επειδή θύμα της παλαιότερα έπεσα κι εγώ, μέχρι που ασχολούμενος με την «Εταιρεία Μελετών Βυζαντινής Γενεαλογίας και Εθιμοτυπίας Αυτοκρατορία της Ρωμανίας» ανακάλυψα έναν μίτο της Αριάδνης αλλιώτικο από τους άλλους…
Μια αθέατη Ελληνική ιστορία που πρέπει επειγόντως να ξαναγραφεί…
Και συνεχίζω:
Επιπλέον ο επίσημος τίτλος του εκάστοτε Βυζαντινού Αυτοκράτορος ήταν «Πιστός εν Χριστώι τωι Θεώι Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων».
Γιατί όμως ήταν και Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων?
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς?
Κατ’ αρχήν ο όρος «Ρωμαίος» στο Βυζάντιο δεν υποδηλώνει φυλετική καταγωγή από την Αρχαία Ρώμη, αλλά Ελληνική καταγωγή κάποιου που έχει προσχωρήσει δια του Χριστιανικού Βαπτίσματος και Χρίσματός του στη Ρωμαϊκή Πίστη, δηλ. στη Ρωμαϊκή Θρησκεία, η οποία από τον 4ο μ.Χ. αι. (οπότε και ιδρύθηκε η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας) ήταν ο Χριστιανισμός.
Γι αυτό και μέχρι σήμερα οι Τούρκοι αποκαλούν τους εναπομείναντες Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, της Ιωνίας και του Πόντου Ρουμί, δηλ. Ρωμαίους/Ρωμιούς…
Επίσης υποδηλώνει τον υπήκοο της πρώην Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τι σήμαινε όμως ο διπλός τίτλος του επικεφαλής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και γιατί προηγείτο ο τίτλος του Βασιλέως ως ανώτερος από εκείνον του Αυτοκράτορος?
Από εραλδική άποψη ο ανώτατος τίτλος που μπορούσε να φέρει κάποιος σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο ήταν εκείνος του Βασιλέως.
Και ο τίτλος του Βασιλέως αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο του ανωτάτου άρχοντος των Ελληνικής καταγωγής υπηκόων της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), τον οποίο νομιμοποιείτο να φέρει μόνον ο επίσης Ελληνικής καταγωγής ηγέτης τους που συνέπιπτε – λόγω νομοθεσίας – να είναι πάντοτε το ίδιο πρόσωπο!!!
Τον τίτλο του Βασιλέως απαγορευόταν να φέρουν αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι και αλλοεθνείς ηγέτες.
Στην καλύτερη περίπτωση έφεραν – κατά Βυζαντινή παραχώρηση – ιεραρχικώς υποδεέστερους τίτλους όπως π.χ. του Ρηγός (Rex) και του Κάιζερ (Καίσαρος) στη Δύση και του Τσάρου (Καίσαρος) στην Ανατολή…
Ο τίτλος του Βασιλέως ήταν ανώτερος ακόμα και από τον τίτλο του Αυτοκράτορος των Ρωμαίων, επειδή η επίσημη θέση της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Μεγάλης Ελλάδος) – και μάλιστα διά της επισημοτάτης γραφίδος του Σοφοτάτου Κουροπαλάτου (Αυλάρχου – Πρωθυπουργού) της εποχής των Παλαιολόγων Κυρ Γεωργίου του Κωδινού – ήταν ότι στην πραγματικότητα αποτελούσε αδιάσπαστη (πολιτική, στρατιωτική, πολιτισμική κλπ) συνέχεια της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο οποίος έφερε βεβαίως τον ύπατο τίτλο του «Βασιλέως των Ελλήνων»!!!…
Δευτερευόντως ο Βυζαντινός Βασιλεύς έφερε και τον τίτλο του Αυτοκράτορος των Ρωμαίων, δηλ. του ανωτάτου ηγέτου όλων των υπηκόων της Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως καταγωγής τους, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν οι απόγονοι των Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που αναβίωσε ο Ελληνικής καταγωγής ιδρυτής της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Γάϊος, Αυρήλιος, Μάρκος, Κωνσταντίνος Α΄ ο Μέγας, επίγονος των επίσης Ελληνικής καταγωγής Συγκλητικών Οίκων (Γενών) των Χλωρών, των Φλαβίων, των Ουαλερίων, των Ευτροπίων και των Κλαυδίων (εκ πατρός Κωνσταντίου ή Κώνσταντος) και των Φλαβίων (εκ μητρός Ιουλίας, γνωστής και ως Αγίας Ελένης, την οποία ο ίδιος ετίμησε με την Δια Βραβείου Αξία (Τιμητικό Τίτλο) της Αυγούστης/Σεβαστής, δηλ. της Βασιλομήτορος),.
Ο λόγος που ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) ήταν για να αποτελέσει την αντανάκλαση και το επίγειο σκέλος της Ιεραρχίας του Ουρανίου Βασιλείου δια της επιγείου, απολύτως αξιοκρατικής ιεραρχικής κλίμακος των διαφόρων Βυζαντινών τίτλων Ευγενείας, η οποία εστέφετο από τις τρεις τάξεις της Ελληνικής καταγωγής Συγκλητικής Αριστοκρατίας!!!…
Γι αυτό και ο Μέγας Κωνσταντίνος επιμελήθηκε προσωπικώς την χάραξη των ορίων της νέας πρωτεύουσας της νεοσύστατης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ακολουθώντας νυχθημερόν επί μία εβδομάδα έναν Άγγελο που εμφανίστηκε ειδικά γι αυτόν τον σκοπό…
Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει σημασία εάν λόγωι θρησκευτικών πεποιθήσεων κάποιοι Έλληνες τον αποκαλούν Άγγελο ενώ κάποιοι άλλοι επίσης Έλληνες τον αποκαλούν μέλος της ομάδας Ε.
Αρκεί που όλοι είμαστε Έλληνες και καταλαβαίνουμε και εννοούμε το ίδιο πράγμα:
Η Αυτοκρατορία των Ελλήνων έπρεπε να συνεχιστεί!!!…
Αυτό όμως που αξίζει και επείγει να καταλάβουν όλοι όσοι διαχέουν στο διαδίκτυο αυτό το ανθελληνικό μήνυμα με το οποίο αμφισβητείται η Ελληνική καταγωγή των Βυζαντινών Βασιλέων και Αυτοκρατόρων, είναι ότι οι γαιοσκώληκες της αλυτρωτικής Βουλγαροσκοπιανής προπαγάνδας της Μ.Ι.Τ. δεν σκαμπάζουν γρι από Βυζαντινή Εθιμοτυπία και νομοθεσία, η οποία αποδεικνύει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ισχυρίζονται, με αποτέλεσμα τα ανιστόρητα μπουρδολογήματά τους να καταρρέουν αμέσως σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Για κακή τους τύχη δεν αποβλακώνονται όλοι οι Έλληνες με τα τηλεσκουπίδια και το διαδίκτυο…
Πηγή:
«ΦΙΛΟΧΡΙCΤΟ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ» (ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗC ΡΩΜΑΝΙΑC )