Ξαφνικὰ στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰῶνα ποὺ διανύουµε οἱ διαφωτιστὲς
συµπατριῶτες µας στέκονται µὲ δέος µπροστὰ στὴν ...µαντήλα τοῦ Ἰσλάµ!
Μπροστὰ στὴν Ἑλληνικὴ σηµαία ἁπλῶς ἀνάπαυση, µπροστὰ στὸ τσαντὸρ
ἀναµφίβολα προσοχή! «Ράπισµα» κατὰ τοῦ ρατσισµοῦ µᾶς εἶπαν ὅτι ὑπῆρξε
αὐτὴ ἡ ἐνθουσιώδης ἀποδοχὴ τῆς µαντήλας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ στοιχεῖο
καταπίεσης ἑκατοµµυρίων γυναικῶν καὶ γίνονται ἀγῶνες ἀπὸ πολλὲς γιὰ
κατάργησή της, ὅπου φυσικὰ ὑπάρχει δυνατότητα νὰ ἀκουστεῖ ἡ φωνή τους.
Οἱ διαφωτιστὲς κυβερνῶντες ἐκτελοῦν διατεταγµένες ὑπηρεσίες καὶ
πραγµατικὰ τὶς διεκπεραιώνουν σὲ ὅλους τοὺς τοµεῖς µὲ «ἀπόλυτη ἐπιτυχία»
εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Μπορεῖ ἄραγε κάποιος νὰ πιστεύει ὅτι
δὲν εἶναι ρατσιστής, ἐπειδὴ λέει ὅτι σέβεται τοὺς ξένους ἢ τὸ ξένο καὶ
διαφορετικό, ἐνῶ δὲν ἔχει σεβαστεῖ πρώτιστα τοὺς «δικούς» του; Μήπως,
τελικά, ὁ µόνος ρατσισµὸς ποὺ ἐπιτρέπεται σήµερα εἶναι ὁ χριστιανικός;
Ἀπόλυτος σεβασµὸς στὸ ντύσιµο µιᾶς µουσουλµάνας. Δεκτόν. Γιατί ὅµως
αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι –οἱ διαφωτιστές, οἱ προοδευτικοί, οἱ µὴ ρατσιστὲς–
ἀκριβῶς αὐτοὶ ποὺ στέκονται µὲ δέος µπροστὰ στὴ µαντήλα, χαρακτηρίζουν
µιὰ χριστιανὴ ὡς καθυστερηµένη, ὀπισθοδροµικὴ ἢ φανατική, ἐπειδὴ ἔχει
ἐπιλέξει ἐλεύθερα νὰ ζήσει τὴ ζωή της χωρίς... παντελόνι; Στὴν καλύτερη
περίπτωση ἐκφράζεται µιὰ συµπονετικὴ συγκατάβαση γιὰ τὸ κατώτερο αὐτὸ
εἶδος ἀνθρώπου, τὸ προσκολληµένο σὲ ἀνόητες θρησκευτικὲς ἐπιταγές.
Ἡ
ἴδια συµπεριφορὰ ἰσχύει γιὰ παιδιὰ ποὺ θὰ ἀρνηθοῦν συνειδητὰ νὰ
συµµετάσχουν σὲ γιορτὲς καρναβαλιοῦ ἢ σὲ παιδιὰ ποὺ κατὰ τὴν ὥρα τοῦ
γραπτοῦ διαγωνίσµατος ἔχουν µιὰ εἰκονίτσα πάνω στὸ θρανίο τους. Γιὰ νὰ
µὴ µιλήσουµε γιὰ τὸ θέµα τῆς νηστείας. Ἡ πρώτη ἀντίδραση µὲ τὴ φράση «τὰ
ἐξερχόµενα καὶ ὄχι τὰ εἰσερχόµενα ἔχουν σηµασία» εἶναι µᾶλλον γνωστὴ σὲ
ὅλους µας, µικροὺς καὶ µεγάλους. Καὶ ἀκολουθεῖ κλιµάκωση τοῦ ἀγῶνα γιὰ
τὴν ἰδεολογικὴ ἀνατροπὴ τῆς Παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ σεβασµὸς στὴ
«διαφορετικότητα» τοῦ ἄλλου δὲν εἶναι καὶ τόσο ὁρατὸς σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς
περιπτώσεις, ποὺ ἀποτελοῦν πρόχειρα, ἀλλὰ ἐνδεικτικά, παραδείγµατα ἀπὸ
τὴν καθηµερινή µας ζωή. Ἀλλὰ µᾶλλον, ὅπως εἴπαµε, ὁ χριστιανικὸς
ρατσισµὸς ἐπιτρέπεται στὶς µέρες µας, ἢ ἀκόµη καὶ ἐπιβάλλεται...
Ἐνθουσιῶδες καλωσόρισµα στὴν πολυπολιτισµικότητα. Τί θετικὸ ὅµως θὰ
προσφέρει ἡ παρουσία αὐτῆς τῆς θρησκείας στὸν πολιτισµό µας; Δὲν
γνωρίζουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι δίνουν ράπισµα στὸν ρατσισµό,
πὼς ὅπου τὸ ἰσλὰµ ἐπικρατεῖ οἱ ἀρχὲς τοῦ διαφωτισµοῦ πᾶνε περίπατο καὶ
ἀκολουθοῦν παντὸς εἴδους ρατσισµοί;
Μὲ τὴν ἀποστροφή τους πρὸς
ὁτιδήποτε χριστιανικὸ οἱ διαφωτιστὲς τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Εὐρώπης,
κρατῶντας –ὅπως λένε– ἴσες ἀποστάσεις ἀλλὰ τελικὰ προωθῶντας ἄκριτα τὸ
Ἰσλάµ, προετοιµάζουν γιὰ τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους µιὰ ζωὴ στὸ
σκοτάδι.
Ο Παπαδιαµάντης στὸ διήγηµά του «Λαµπριάτικος ψάλτης»,
θέλοντας νὰ τονίσει στοὺς ἐπικριτές του ὅτι θὰ περιγράφει καὶ θὰ
ὑπερασπίζεται ὅ,τι θεωρεῖ πραγµατικὰ σηµαντικὸ γιὰ τὸν τόπο του,
δηλώνει: «Τὸ ἐπ’ ἐµοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω
πάντοτε, ἰδίως κατὰ τὰς πανεκλάµπρους ταύτας ἡµέρας, νὰ ὑµνῶ µετὰ
λατρείας τὸν Χριστόν µου, νὰ περιγράφω µετ’ ἔρωτος τὴν φύσιν, καὶ νὰ
ζωγραφῶ µετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἤθη»!
Εὐανθία Κωλέττη
Θεολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 165