Ο ταλαντούχος ηθοποιός Κώστας Βουτσάς σε στιγμές σκληρής αντιχουντικής δράσεως. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος στις 21 Απριλίου θα εμφανιστούν διάφοροι τύποι, πολλοί από αυτούς από τον λεγόμενο καλλιτεχνικό χώρο, που θα εξομολογηθούν τα "βάσανα και τα μαρτύρια που υπέστησαν κατά την διάρκεια της δικτατορίας". Τραγουδιστές, συνθέτες,
στιχουργοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες θα ισχυριστούν πως εστερούντο τότε την ελευθερία να δημιουργούν καλλιτεχνικά, ότι εδιώκοντο και δεν έβρισκαν δουλειά και γενικά ότι δοκίμαζαν χίλιες δύο κακουχίες από το καθεστώς των αιμοβόρων συνταγματαρχών. Επειδή όμως η χώρα μας είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε και επειδή έχουμε και μνήμη ας γυρίσουμε πίσω και ας δούμε εάν και πόσο ταλαιπωρήθηκαν, όλοι αυτοί αλλά και κάποιοι συνάδελφοί τους που δεν βρίσκονται τώρα στην ζωή. Ας ξεκινήσουμε από τον χώρο του τραγουδιού και της δισκογραφίας γενικότερα. Έτος 1969. Εν πλήρει δικτατορία ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δημιουργούν τον «Δρόμο»,το δίσκο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία και τραγούδια που ερμήνευσαν ο Πουλόπουλος και η Κουμιώτη. Το1972, πάλι εν πλήρει δικτατορία, ο Απόστολος Καλδάρας και ο Πυθαγόρας δημιουργούν την «Μικρά Ασία», δίσκο σταθμό, με τον Νταλάρα και την Αλεξίου. Μήπως στα 7 εκείνα χρόνια δεν οργίασαν καλλιτεχνικά ο Ζαμπέτας, ο Κουγιουμτζής, ο Λοϊζος και ο Άκης Πάνου, άπαντες μακαρίτες σήμερα; Αλλά και ο Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Κατσαρός, ο Μούτσης, ο Χατζηνάσιος, τότε δεν έγραψαν τα τραγούδια τους; Ποιοι ερμήνευσαν τις επιτυχίες τους; Η Μοσχολιού, ο Μπιθικώτσης, ο Βοσκόπουλος, ο Κόκκοτας, ο Διονυσίου, η Μαρινέλλα, ο Νταλάρας, η Γαλάνη, ο Χρηστάκης, ο Πάριος, ο Μητσιάς, η Αλεξίου, ο Μητροπάνος, η Δούκισσα, αυτοί και πολλοί άλλοι δεν πρωταγωνιστούσαν στις πίστες των νυχτερινών κέντρων κερδίζοντας αστρονομικά για την εποχή νυχτοκάματα; Και τους στίχους των τραγουδιών τους ποιοι τους έγραφαν; Οι «φιμωμένοι» Παπαδόπουλος, Πυθαγόρας, Βίρβος, Γκάτσος. Κορυφαίοι ηθοποιοί που πάντως δεν παραστήσανε αργότερα τους αντιστασιακούς.
Μεταξύ των άλλων Παπαμιχαήλ, Ζερβός, Κοντού, Αρώνη, Οικονομίδης. Αλλά ας έλθουμε στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Ποιοι διέπρεψαν και ποιοι πρωταγωνιστούσαν τότε στις θεατρικές αίθουσες και την οθόνη; Η Βουγιουκλάκη, η Καρέζη, ο Παπαμιχαήλ, ο Καζάκος, η Βλαχοπούλου, ο Βέγγος (πράκτωρ Θου-Βου), ο Κωνσταντάρας, η Χρονοπούλου, η Λάσκαρη, ο Βογιατζής, η Αρβανίτη, ο Αντωνόπουλος (ο συνταγματάρχης Βαρτάνης στον τηλεοπτικό «Άγνωστο Πόλεμο»), ο Γεωργίτσης, ο Βουτσάς, η Καραγιάννη, ο Ρίζος, ο Παράβας, ο Αλεξανδράκης (ο τηλεοπτικός Παράξενος Ταξιδιώτης) και τόσοι άλλοι. Αυτοί δεν έπαιζαν και έσπαγαν ταμεία στις κινηματογραφικές αίθουσες; Αυτοί δεν εξουσίζαν την τότε κρατική τηλεόραση; Το 1972 ο «αριστερός» Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν γύρισε τις «Μέρες του 36»; Το 1973 δεν παρουσιάστηκε η υπερπαράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» από τον θίασο Καρέζη- Καζάκου στο «Αθήναιον»; Το 1973 δεν δημιουργήθηκε το «Ελεύθερο Θέατρο» του Στέφανου Ληναίου και το «Ανοιχτό Θέατρο»; Το θέατρο «ΣΤΟΑ» Πρωτοψάλτη – Παπαγεωργίου, το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» του Στέφανου Ληναίου και το «Ανοιχτό Θέατρο» του Μιχαηλίδη εκείνη την περίοδο δεν δημιουργήθηκαν; Όλη αυτή η καλλιτεχνική δραστηριότητα μέσα στα 7 εκείνα χρόνια δεν έγινε; Τότε προς τι όλη αυτή η κλάψα και τα παράπονα κάθε χρόνο τέτοια εποχή; Και πως μπορούν να γίνουν πιστευτοί όλοι αυτοί οι γραφικοί μουρμούρηδες;...
στιχουργοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες θα ισχυριστούν πως εστερούντο τότε την ελευθερία να δημιουργούν καλλιτεχνικά, ότι εδιώκοντο και δεν έβρισκαν δουλειά και γενικά ότι δοκίμαζαν χίλιες δύο κακουχίες από το καθεστώς των αιμοβόρων συνταγματαρχών. Επειδή όμως η χώρα μας είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε και επειδή έχουμε και μνήμη ας γυρίσουμε πίσω και ας δούμε εάν και πόσο ταλαιπωρήθηκαν, όλοι αυτοί αλλά και κάποιοι συνάδελφοί τους που δεν βρίσκονται τώρα στην ζωή. Ας ξεκινήσουμε από τον χώρο του τραγουδιού και της δισκογραφίας γενικότερα. Έτος 1969. Εν πλήρει δικτατορία ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δημιουργούν τον «Δρόμο»,το δίσκο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία και τραγούδια που ερμήνευσαν ο Πουλόπουλος και η Κουμιώτη. Το1972, πάλι εν πλήρει δικτατορία, ο Απόστολος Καλδάρας και ο Πυθαγόρας δημιουργούν την «Μικρά Ασία», δίσκο σταθμό, με τον Νταλάρα και την Αλεξίου. Μήπως στα 7 εκείνα χρόνια δεν οργίασαν καλλιτεχνικά ο Ζαμπέτας, ο Κουγιουμτζής, ο Λοϊζος και ο Άκης Πάνου, άπαντες μακαρίτες σήμερα; Αλλά και ο Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Κατσαρός, ο Μούτσης, ο Χατζηνάσιος, τότε δεν έγραψαν τα τραγούδια τους; Ποιοι ερμήνευσαν τις επιτυχίες τους; Η Μοσχολιού, ο Μπιθικώτσης, ο Βοσκόπουλος, ο Κόκκοτας, ο Διονυσίου, η Μαρινέλλα, ο Νταλάρας, η Γαλάνη, ο Χρηστάκης, ο Πάριος, ο Μητσιάς, η Αλεξίου, ο Μητροπάνος, η Δούκισσα, αυτοί και πολλοί άλλοι δεν πρωταγωνιστούσαν στις πίστες των νυχτερινών κέντρων κερδίζοντας αστρονομικά για την εποχή νυχτοκάματα; Και τους στίχους των τραγουδιών τους ποιοι τους έγραφαν; Οι «φιμωμένοι» Παπαδόπουλος, Πυθαγόρας, Βίρβος, Γκάτσος. Κορυφαίοι ηθοποιοί που πάντως δεν παραστήσανε αργότερα τους αντιστασιακούς.
