Αυτά τα στοιχεία προσέλαβε ο Χριστιανισμός, αφού ο Χριστός δεν «ήλθε καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (Ματθ. 5,17), τα ενσωμάτωσε στη δική του ύπαρξη, μεταβάλλοντας τα σε θεία ζωή. Διότι σ' αυτό ακριβώς έγκειται η υπεροχή του Χριστιανισμού έναντι του ελληνικού ανθρωπισμού. Μέσα στην άκτιστη θεία Χάρη οι πνευματικές ανατάσεις της Ελληνικότητας, πού έφθαναν ως τον πόθο της «θεώσεως» («ομοιωθήναι Θεώ»), λαμβάνουν το αληθινό νόημα τους και γίνονται πραγματικότητα στην ένωση του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο Χριστό.
Έτσι, από τον «καλόν κάγαθόν» ή «σοφόν» άνθρωπο της ελληνικής φιλοσοφίας ανέρχεται εν Χριστώ η Έλληνικότητα στον «άγιον άνθρωπο», τον κατά χάριν θεούμενο, πού γίνεται δηλαδή κατά χάριν ό,τι ό Θεός είναι από τη φύση Του (άκτιστος, αθάνατος, αιώνιος).
Αυτό, άλλωστε, είναι ως σήμερα το ουσιαστικό γνώρισμα του Έλληνα Ορθοδόξου Χριστιανού, αλλά και γενικά κάθε Ορθοδόξου πιστού, η ζήτηση Χάρης καί η δυνατότητα ένωσης με την άκτιστη Θεία Χάρη. Αυτό, σε τελευταία ανάλυση, είναι η Ορθοδοξία. Όπου απουσιάζει αυτή η κίνηση προς το Άκτιστο, τη Θεία Χάρη, εκεί χάνεται και η Ορθοδοξία.
π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ
(Ελληνισμός και Ορθοδοξία, 2000)
Ελληνορθόδοξη Παράδοση: Ρίζωμα και προοπτική
ΠΗΓΗ