ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
Νὰ δέρνουν ἀλύπητα τό πρόσωπό σου οἱ βίαιοι ἄνεμοι τῶν παθῶν καὶ τῶν προκαταλήψεων.
Νὰ σὲ καλύπτουν τὰ πελώρια κύματα τῶν ὁμαδικῶν παραισθήσεων καὶ νὰ σὲ σπρώχνουν γιὰ νὰ σὲ ρίξουν σ’ ἐξαγριωμένο ὠκεανό.
Νὰ γεύεσαι τὴν ἀχαριστία καὶ τὴν ἔλλειψι κατανοήσεως φίλων καὶ τὴν τυφλὴ ἐχθρότητα τῶν ἀντιπάλων.
Νὰ σὲ ἀποθεώνουν μὲ τὴν προσωπολατρεία καὶ νὰ σὲ γκρεμίζουν, ἕτοιμοι νὰ σὲ ξανατοποθετήσουν στὸ ψηλὸ βάθρο τῆς τιμῆς.
Νὰ σὲ πιστεύουν τυφλὰ καὶ νὰ σὲ ἀρνοῦνται δίχως δισταγμό.
Νὰ σὲ ἀγαποῦν, διότι τοὺς λὲς τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ γίνεσαι ἀπωθητικὸς γιατί κουράστηκαν νὰ τὴν ἀκοῦνε κι ἐπιθύμησαν τό ψέμμα.
Νὰ δέχεσαι τὶς ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις τῆς ἡμιμάθειας καὶ τῆς ἀγραμματοσύνης ποὺ κάνουν τὴν ἄγνοια ἐπιχείρημα καὶ τὴν αὐθάδεια λογική.
Νὰ προσπαθῆς νὰ τοὺς πείσης πὼς ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ γίνη αὐτοσυνείδητο πρόσωπο κι αὐτοὶ νὰ τρέχουν νὰ φτάσουν τὴν ἀγέλη καὶ νὰ παραδώσουν τὴν λίγη κρίσι τους στὴν ἀπέραντη ἀκρισία τοῦ ὄχλου.
Καὶ ἐσύ;
Ἐσὺ νὰ στέκεσαι μέσα σ’ αὐτὸ τό πανδαιμόνιο ἀτάραχος κι αὐτοκυριαρχούμενος, ἀταλάντευτος καὶ καλός, νὰ σὲ δυναμώνη ἡ πίκρα καὶ νὰ σ’ ἐγκαρδιώνη ἡ περιπέτεια, νὰ νοιώθης ἰσχυρότερος ὅσο μεγαλύτερες προβάλλουν οἱ δυσκολίες, νὰ μένης ἀλύγιστος ὅταν οἱ ἄλλοι νομίζουν πὼς σὲ γονατίσανε, νὰ μὴν χάνης οὔτε στιγμὴ ἀπὸ τό μάτια σου "Πίστη καί Πατρίδα", "Χριστό καί Ἔθνος", ποὺ τόσο προδίδουν οἱ ἐμπορευόμενοι τὰ εἴδωλα.
Καὶ νὰ πέφτης χωρὶς νὰ δειλιάσης ἤ νὰ ἀπογοητευθῆς, νὰ πέφτης μὲ τό σπαθὶ στὸ χέρι, ὄχι νικημένος μὰ ἐξαντλημένος. Οἱ πολλοὶ κάποτε μετανοιωμένοι, θὰ ξαναγυρίσουν κοντά σου, χτυπημένοι ἀπὸ τὰ λάθη τους καὶ βασανισμένοι ἀπὸ τὶς τύψεις, μὰ καὶ πανέτοιμοι γιὰ καινούργια σφάλματα καὶ πολὺ ἀγνωμοσύνη.
Καὶ ἐσύ;
Ἐσύ, πιά, ξέρεις τὸν δρόμο σου καὶ δὲν τὸν ἀλλάζεις μὲ τίποτα. Καὶ προχωρεῖς, προχωρεῖς “πάντοτε τὴν ἀλήθεια μιλώντας πλὴν χωρὶς μῖσος γιὰ τοὺς ψευδομένους”.