«Οι γκουρού, ο νέος και ο Γέροντας Παΐσιος»
Διονύσιος Φαρασιώτης
«Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας ούτε έχω λογοτεχνικές αξιώσεις ή δυνατότητες. Απλά γράφω την ιστορία μου. Δεν μιλάω για θεωρίες, ούτε έχω εφεύρει κάποιες νέες ιδέες, ούτε διερευνώ κάποιες ενδιαφέρουσες πιθανότητες. Δεν παράγω διανοήματα, δεν υποστηρίζω κάποιες απόψεις. Απλά καταθέτω γεγονότα που έζησα. Κάποια γεγονότα που όντως ακούγονται απίστευτα για το σημερινό μέσο άνθρωπο. Περιγραφή θέλω να κάνω· η αξιολόγηση δική σας δουλειά. Υπάρχουν μερικά κομμάτια γραμμένα τότε που
συνέβαιναν αυτά. Προσπάθησα να τα δέσω σε ένα κατανοητό σύνολο. Εκπληκτικά τα γεγονότα· αφού εγώ ο ίδιος ακόμα δεν μπορώ να τα χωνέψω. Υπερφυσικά, παράξενα, παράδοξα, θαυμάσια· δυνατά· γεμάτα γνώση· προκαλούσαν θύελλες αισθημάτων στην ύπαρξή μου. Γι αυτό θα περιγράψω και προσωπικά αισθήματα μια και αυτά είναι αποτελέσματα αυτών των γεγονότων».
συνέβαιναν αυτά. Προσπάθησα να τα δέσω σε ένα κατανοητό σύνολο. Εκπληκτικά τα γεγονότα· αφού εγώ ο ίδιος ακόμα δεν μπορώ να τα χωνέψω. Υπερφυσικά, παράξενα, παράδοξα, θαυμάσια· δυνατά· γεμάτα γνώση· προκαλούσαν θύελλες αισθημάτων στην ύπαρξή μου. Γι αυτό θα περιγράψω και προσωπικά αισθήματα μια και αυτά είναι αποτελέσματα αυτών των γεγονότων».
…
Αυτά αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Διονύσιος Φαρασιώτης στο εισαγωγικό σημείωμα «Προς τον αναγνώστη» του βιβλίου του «Οι γκουρού, ο νέος και ο Γέροντας Παΐσιος» που κυκλοφόρησε με αυτοέκδοση το 2002. Αυτές οι λέξεις είναι η πιο ορθή ολιγόλογη περιγραφή του πονήματός του, που καταλαμβάνει 505 πυκνογραμμένες σελίδες.
Τι μπορεί ο αναγνώστης να βρει σε αυτές; Εν τάχει… πρόκειται κυρίως για μια καταγραφή γεγονότων που βίωσε ο συγγραφέας σε διάστημα δέκα ετών. Πριν όμως από αυτήν την καταγραφή, εν είδει εισαγωγής, καταπιάνεται με τα χρόνια της ζωής του, προτού γνωρίσει τον γέροντα Παΐσιο. Με περιστατικά που του συνέβησαν όταν ακόμα ήταν μαθητής. Με απορίες και σκέψεις που κατέκλυζαν το μυαλό ενός εφήβου και λίγο αργότερα ενός φοιτητή. Ένα μυαλό που ακονιζόταν αδιαλείπτως με διάφορες συζητήσεις, με τη μελέτη παντός είδους βιβλίων, αλλά και με διάφορες βιωματικές εμπειρίες.
Τότε, στα χρόνια του Πανεπιστημίου, είναι που ο συγγραφέας επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιο Όρος. Κατόπιν ακολούθησε η πρώτη συνάντηση με τον Γέροντα Παΐσιο.
Καθίσαμε σε μια γωνίτσα και πιάσαμε την κουβέντα.
– Γέροντα, εγώ δε φιλάω τα χέρια στους παπάδες γιατί δεν πιστεύω.
– Αφού δεν πιστεύεις… καλά κάνεις, είπε.
Συζητούσαμε διάφορα. Ήταν τόσο καλός, τόσο γλυκός. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε έρθει πολύ κοντά ψυχικά. Ένιωθα μεγάλη χαρά, οικειότητα και εμπιστοσύνη. Βέβαια τα μέγιστα συνετέλεσαν γι αυτό το κλίμα μεταξύ μας οι αρετές και η διάκριση του Γέροντα. Κάποια στιγμή γελώντας χαρούμενα ο Γέροντας μου ζήτησε την άδεια να με βοηθήσει πνευματικά.
– Να περπατήσω μέσα σου; ρώτησε.
Περπάτησε ο γέροντας και… του άλλαξε τη ζωή. Πότε και πως έγινε αυτό; Τι ακολούθησε την πρώτη εκείνη συνάντηση; Σε ποια μονοπάτια βάδισε και δοκιμάστηκε ο συγγραφέας; Όλα αυτά θα τα μάθετε όταν διαβάσετε το βιβλίο του Διονύσιου Φαρασιώτη. Ακόμα θα βρείτε θαυμαστά περιστατικά που γνωρίζει ο ίδιος από προσωπική πείρα ή που έμαθε από άλλους σε σχέση με τα ιδιαίτερα χαρίσματα του Γέροντα Παΐσιου. Και ίσως το χρησιμότερο, διδαχές του Γέροντα, κάποιες από τις οποίες ταιριάζουν και στην δική μας περίπτωση και μπορεί να μας φανούν εξαιρετικά ωφέλιμες.
Δεν γίνεται φανερό, από τους καρπούς που παρήγαγαν κατά τη διάρκεια της ιστορικής τους πορείας, το είδος της κάθε πίστης; Όσο για μένα προσωπικά, μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες και αναζητήσεις… μετά από όλα αυτά… ενώνω τη φωνή μου, ως ο νεότερος και μικρότερος από τους πνευματικούς αδελφούς μου και λέγω μαζί με την Αγία μας Εκκλησία..
«Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η Χάρις ως έλαμψε, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν… Αυτή η πίστις των Αποστόλων, Αυτή η Πίστις των Πατέρων, Αυτή η Πίστις των Ορθοδόξων, Αυτή η Πίστις την Οικουμένην εστήριξεν.
Πως δυνάμωσε η πίστη του συγγραφέα και κατέκλυσε την ψυχή και την ζωή του; Πρώτα απ’ όλα από τις διδαχές και την έμπρακτη βοήθεια του Γέροντα Παΐσιου. Κατόπιν από τις εμπειρίες που αποκόμισε ερχόμενος σε επαφή με υπνωτιστές, μασόνους, γιόγκι, άσραμ εντός και εκτός Ινδίας και διάφορους άλλους λαοπλάνους. Εμπειρίες που του έδειξαν ποιος κρύβεται πίσω από τι, και ποιος έχει ως σκοπό την ευτυχία του ανθρώπου ή την υποδούλωσή του.
Επίκαιρο, διαφωτιστικό, καθ’ όλα συγκλονιστικό και πάνω από όλα εξαιρετικά ωφέλιμο για κάθε ηλικίας αναγνώστη, θαρρώ ότι το «Οι γκουρού, ο νέος και ο Γέροντας Παΐσιος» δεν πρέπει απλά να βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κάθε Ορθόδοξου Χριστιανικού σπιτιού, αλλά και να διαβαστεί πολλάκις και αναλυτικά από κάθε μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Ο Γέροντας Παΐσιος έχει ανέλθει πλέον στους ουρανούς αλλά πίσω του μας έχει αφήσει θησαυρούς πολλούς, τους οποίους έχει συμπεριλάβει ο Διονύσιος Φαρασιώτης σε αυτό το λαμπρό βιβλίο του! Μελετήστε το!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Δεν ήθελα να εξαπατηθώ γιά μία ακόμη φορά στη ζωή μου. Παρ’ όλα τα θαμαστά γεγονότα που είχα δει από τον π. Παΐσιο…. Τον αμφισβητούσα. Δεν πίστευα τις εξηγήσεις που έδινε. Μπορεί αυτός να το βλέπει έτσι, η πραγματικότητα όμως να τον ξεπερνά. Μπορεί να κατέχει ένα τμήμα της αλήθειας, μπορεί κάποια άλλα τμήματα της αλήθειας να υπάρχουν και σ’ άλλα συστήματα σκέψης και σε άλλες θρησκείες. Μπορεί να είμαι τώρα επηρεασμένος από την έντονη προσωπικότητά του, από το περιβάλλον του Αγίου Όρους. Αν απομακρυνθώ, αν πάρω κάποια απόσταση να δω διαφορετικά τα πράγματα.
Αποφάσισα λοιπόν να δώσω ίσες ευκαιρίες και στους Ινδουιστές γιόγκι. Τους γνώριζα βέβαια πριν γνωρίσω τον π. Παΐσιο, αλλά ποτέ δεν είχα πάει στην Ινδία, στο κέντρο τους, στην καρδιά τους. Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω την ψυχή μου και σε αυτούς, όσο την είχα ανοίξει και στο γέροντα. Αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί τους, να ζυμωθώ μαζί τους, όπως είχα κάνει και με τους ορθοδόξους μοναχούς.
Για να είμαι τελείως ανεπηρέαστος και ανοιχτός, έβγαλα συμβολικά από πάνω μου το σταυρουδάκι που είχε φτιάξει με τα χέρια του ο γέροντας και πήγα στην Ινδία ανοιχτός… καλοπροαίρετος. Στην πραγματικότητα πίστευα ότι η γιόγκα μου ταιριάζει καλύτερα. Πίστευα ότι και αυτή είναι ένας δρόμος προς το Θεό.
Έτσι βρέθηκα στην Ινδία και έζησα για μήνες μέσα στα άσραμ μαζί με τους Σουάμι και τους γκουρού. Απόκτησα εμπειρίες και από τούς δύο χώρους. Πάλεψαν μέσα στην ψυχή μου. Μπόρεσα να συγκρίνω την ποιότητα και την προέλευσή τους.
Ήταν χωρίς κίνδυνο αυτή μου η στάση; Όχι, κινδύνεψα πολύ. Δεν τα έβγαλα πέρα με τις δικές μου δυνάμεις. Βοηθήθηκα η καλύτερα σώθηκα χάρη στις επεμβάσεις του Θεού που έλυνε πολλά πρακτικά καθημερινά προβλήματα, πέρα από τα πνευματικά. Αν δε βοηθούσε ο Θεός, θα είχα καταστραφεί ολοκληρωτικά.
Νεκτάριος Παπασπύρου