Σᾶς σκέφτομαι καὶ μιλώντας σας πάντα μὲ τὴν γλώσσα τῆς καρδιᾶς μου :
Κάνοντας τὰ πικρὰ γλυκά. Μετατρέποντας τὰ σφάλματά μας/σας σὲ διδάγματα. Ἐπουλώνοντας πισώπλατα μαχαιρώματα. Ἀποδεχόμενη πλέον τὸ δικαίωμά σας σὲ λανθασμένες κινήσεις. Κατανοώντας ταυτοχρόνως τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, πού ἀνδρώνεται ὡστόσο ἀπὸ τὴν ἡμιμάθεια καὶ τὸν ἐγωϊσμό. Θεωρώντας κι ἐλπίζοντας νὰ μὴν πέφτω ἔξω πὼς ἔχουμε κοινὸ «ἰδεολογικὸ αἷμα». Καὶ ἐν τέλει πιστεύοντας πώς καθεμιά ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου εἶναι εὐκαιρία γιὰ μετὰ-νόηση, γιὰ νέα ἀρχή, γιὰ νέα ζωή… σᾶς σκέφτομαι, συναγωνιστές μου καὶ σᾶς ἀφιερώνω τὸ παρακάτω ἄκουσμα, θυμίζοντάς σας πὼς «ὅ,τι κάνουμε θὰ τὸ κάνουμε μόνοι μας, μὴν περιμένουμε βοήθεια ἀπὸ ὁποιονδήποτε… ξένο» […]