Γιὰ τὴν κούκλα ποὺ διακρίνεται στὶς φωτοσυνθέσεις... Χαμόγελο, ὀμορφιά, φυσικὴ εὐγένεια, εὐαισθησία καὶ καλλιέργεια, χιοῦμορ, ἐξυπνάδα, διάκριση, δημιουργικὸ πεῖσμα, πτυχία, ἐργασία.... ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη πόνος, πολὺς σωματικὸς χρόνιος μὴ ἀναστρέψιμος πόνος... Μὰ παράλληλα
Πίστη ἀναγεννημένη στὴν χαρισματική της ψυχὴ καὶ χαρὰ γιὰ τὸ φῶς, γιὰ τὴν ζωή, ποὺ δὲν ἐγκατέλειψε ποτέ μὰ ποτέ, ἀντιθέτως καθημερινὰ πάλεψε μαζί "μὲ τὴν δίκη Του δύναμη", ἔτσι μοῦ ἔλεγε χαρακτηριστικά: "Νὰ ξέρης, Ἐκεῖνος εἶναι πάντα κοντά μας, κοντά σου, κοντά μου, εἶναι Ὁ φίλος μας, μᾶς ξέρει μέσα κι ἔξω, μᾶς ἀγαπᾶ ὅσο δὲν φαντάζεσαι. Δὲν θὰ Τοῦ παραπονεθῶ ποτέ, γιατί τώρα ξέρω, μὲ βρῆκε καὶ δὲν Τὸν ἀφήνω".
Μιλούσαμε σοβαρὰ μὰ καὶ γελούσαμε παρέα...
Ὅλα τα ἀναλύαμε μὰ καὶ ὅλα τα σαρκάζαμε...
Ἡ Ἀγάπη, ποὺ ἀγάπησε μὲ ὅλην τὴν ψυχὴ της τὴν ζωή, τί κι ἂν ὁ πόνος ἦταν συγκάτοικός της... Τὸν ξορκίζαμε μὲ πεῖσμα καὶ γέλια... Τὸ "μαῦρο κακόψυχο τέλος" τρομοκρατοῦνταν στὴν σπίθα τῶν γκριζοπράσινων ματιῶν της, προσπάθησε δειλὰ-δειλὰ νὰ τὴν λυγίση ἀλλὰ ἐκείνη τὸ "ἔστελνε ἀπὸ ΄κεῖ ποὺ ρθέ". Πλέον πίστευε βαθιὰ μέσα της καὶ ἤξερε καὶ μοῦ ἔλεγε "δὲν θὰ "φύγω" ὅποτε τὸ "κακόβουλο τέλος" θελήσει νὰ τὴν κάνη νὰ λιγοψυχίση, θὰ "φύγη" ὅταν Ἐκεῖνος ἀποφασίση νὰ τὴν ξεκούραση...!"
Πολλά τα κοινά μας, μὲ κύριο ἕνα : Πίστη καὶ πεῖσμα γιὰ ζωὴ !
